پای صحبت های مربی سازنده تکواندو خوزستان؛حمایت نشوم، مهاجرت می کنم - وبلاگ ورزش و تندرستی

به گزارش وبلاگ ورزش و تندرستی، خبرنگاران/خوزستان یک مربی تکواندو باوجود تعطیلی باشگاه های ورزشی در خوزستان به دلیل شیوع کرونا ویروس، دست از آموزش شاگردانش بر نداشته است و این بار به صورت آنلاین، شاگردانش را تمرین می دهد.

از اسفندماه تا به امروز باشگاه های ورزشی با دستور ستاد پیشگیری از کرونا ویروس در ورزش، در تمام نقاط کشور از جمله استان خوزستان تعطیل هستند اما یک مربی تکواندو در اهواز که باشگاه او از سازنده ترین باشگاه های تکواندو خوزستان نیز محسوب می گردد، در روزهایی که دنیا با کرونا دست و پنجه نرم می نماید، برای این که شاگردانش از نظر جسمی و روحی روانی از شرایط مطلوب دور نشوند، به همراه فرزند دختر و پسر خود که از مقام آوران این رشته هستند، تمریناتی را برای حفظ آمادگی شاگردانش به صورت آنلاین برگزار می نماید.

این مربی که تا به امروز بیش از 1800 تکواندوکار پرورش داده است، خود دغدغه های بسیار دارد. از نبود بودجه و بی توجهی مسئولان ورزش استان تا نبود سالن اختصاصی. شاهین باویان که در راه پرورش ورزشکاران و رونق تکواندو استان، سختی های بسیاری را متحمل شده است، حالا تصمیم عجیبی در سر دارد. او می گوید اگر دیگر حمایت نگردد، مهاجرت خواهد نمود.

خبرگزاری وبلاگ ورزش و تندرستی، به سراغ باویان، این مربی تکواندو در خوزستان رفت و با او به گفت وگو پرداخت؛ مشروح این گفت وگو در ادامه آمده است.

برگزاری تمرینات خانوادگی

زمانی که اداره کل ورزش و جوانان خوزستان به دلیل شیوع کرونا، دستور به تعطیلی باشگاه های ورزشی داد، من هم که باشگاه تکواندویی در اهواز را اداره می کنم، به منظور حفظ سلامتی ورزشکاران مان به دستور ابلاغی تمکین کردم. ما برای سال 99 قصد داشتیم که علاوه بر حضور در رده های سنی نونهالان و نوجوانان، در رده سنی خردسالان نیز در لیگ برتر تکواندو کشور شرکت کنیم. البته تیم داری ما بدون هیچ گونه حمایت اقتصادی است. به هرحال باتوجه به برنامه حضورمان در لیگ برتر از شاگردانم خواستم که از تمرینات خود در خانه فیلم بگیرند تا آن ها را کاملا زیر نظر داشته باشم ولی بعد متوجه شدم که اینگونه نمی توان کار را به صورت حرفه ای پیش ببرم.

حس پدرانه

در ادامه تصمیم گرفتم که به همراه دختر و پسرم تمریناتی داشته باشم و بعد نیز با شاگردان به صورت آنلاین تمرین کنم تا آمادگی شان حفظ گردد. دخترم جزو مربیان، داوران و مدال آوران و پسرم نیز از مقام آوران استان و کشور است. من حس پدرانه ای نسبت به شاگردانم دارم و با شیوع کرونا، دست روی دست نگذاشتم. مطمئنم که از باشگاه های دیگر چند گام جلوتر هستم. به هر حال با روشی که برای روزهای کرونایی در نظر گرفتم، حداقل فکر و ذهن شاگردانم را در شرایط خوبی قرار داده ام و می دانم آن ها حداقل به تکواندو فکر می نمایند و شاید این کار از نظر بدنی، 30 یا 40 درصد تاثیر داشته باشد اما شاگردانم از نظر ذهنی آماده هستند و از فضای ورزش دور نشده اند. من مسن ترین مربی خوزستان هستم که در رقابت های استانی به عنوان کوچ می نشینم ولی از کار کردن با شاگردانم خسته نمی شوم.

آینده یک مربی به کجا ختم می گردد؟

همدلی خوبی بین کمیته های مختلف هیات تکواندو خوزستان وجود دارد و درست است که همواره مخالفان بوده اند، اختلاف نظرها نیز وجود داشته و سنگ اندازی هایی انجام شده است و می دانم که هیات استان صد درصد پیروز نیست اما در حال خوب پیش رفتن است. رییس هیات و دبیر هیات با تمام توان کار می نمایند ولی دست شان کوتاه است و مشکل اصلی ما در بحث قهرمانی یا قهرمان پروری در استان خوزستان، نبود اسپانسر است. از اداره کل ورزش و جوانان خوزستان انتظار داریم که حمایت کند و سوالم از مسئولان ورزش خوزستان این است که چرا از یک قهرمان حمایت نمی نمایند و آینده او و یک مربی به کجا ختم می گردد؟ یک تکواندوکار تا زمانی که خردسال و نونهال است، توسط خانواده اش حمایت می گردد ولی وقتی بزرگتر می گردد و به مرحله رشد می رسد، دیگر نمی تواند به خانواده اش بگوید پول شهریه من را بدهید و اگر ما از او حمایت نکنیم، شک نکنید تکواندو را رها می نماید. خوزستان در کشور کم مدال است که دلیل آن هم حمایت نشدن و بی توجهی مسئولان ورزش خوزستان به این رشته است.

دیدار مسئولان ورزش خوزستان پای خودروهای شان

انتظار دارم مسئولان به باشگاه های سازنده توجه نمایند تا دلسرد نشوند. من به خاطر مسئله ای که برای اعزام تیمم به رقابت های کشوری داشتم، چندین بار به اداره کل ورزش و جوانان استان مراجعه کردم که مدیرکل و معاون او را ببینم ولی وقت دیدار به من ندادند و مجبور شدم به دفتر رییس اداره ورزش و جوانان اهواز مراجعه کنم و خوشبختانه او تنها مدیری است که مسئول دفتر ندارد و راحت می گردد او را دیدار کرد. مسئولان ورزش را تنها می توان پای ماشین هایشان، آن هم زمانی که قرار است به خارج از اداره برای جلسه ای بروند، دیدار کرد. سوال من این است که اداره کل ورزش و جوانان خوزستان برای بحث قهرمانی و آینده مربی و باشگاه های استان چه برنامه ای دارد؟ یکی از دلایل عدم پیروزیت تکواندو خوزستان در کشور، بی توجهی به باشگاه های سازنده از سوی اداره کل ورزش استان است.

دلم خون است

من از سال 85 تا به امروز، سرمربی تیم های اعزامی استان به رقابت های کشوری هستم و هفت سال است که باشگاه من به صورت مستمر در مسابقات کشوری شرکت می نماید و هر سال نیمی از تیم اعزامی استان به مسابقات کشوری از شاگردان من هستند ولی تا به امروز هزار تومان هم از سوی ارگانی حمایت نشده ام. صد بار هم به مسئولان ورزش استان گفته ام که احتیاج به حمایت دارم و گفته اند چشم ولی بعد یکی از این مسئولان به من گفت که نزدیک به سه هزار باشگاه در خوزستان داریم و نمی توانیم به همه یاری کنیم ولی سوال من این است مگر چند باشگاه فعال و سازنده در خوزستان وجود دارد که قهرمان تحویل کشور می دهد؟ دل من خون است و حرف های بسیاری دارم.

همه خانه تکواندو دارند و ما نداریم

بیش از 12 شاگرد من اکنون مربی و داور و همچنین باشگاه دار هستند. آخر هفته ها نیز از بعضی شهرستان ها علاقه مندان به تکواندو به باشگاه من می آیند و رایگان آموزش می بینند. افتخار می کنم که هر کسی نامه بیاورد که بی بضاعت است او را رایگان آموزش می دهم و این جزو وظایف من است. من الان سه ماه است که با تعطیلی باشگاه ها، درآمدی نداشته ام و از جیب خود پول اجاره باشگاه را می دهم. باشگاه ها منبعی ندارند که پس اندازی داشته باشند. باید مدیران باشگاه ها و مربیان حمایت شوند. اداره کل ورزش و جوانان، سالن های ورزشی بسیاری دارد و چرا تحویل تکواندو نمی دهند؟ همه شهرها خانه تکواندو دارند ولی خیلی زشت است که ما خانه تکواندو نداریم. ما بدون چشم داشت کار می کنیم و هدف مان رشد این رشته است اما حمایت نمی شویم. تکواندو خوزستان از سایر استان ها عقب مانده است که علت، نبود بودجه است. به دلیل عدم حمایت اقتصادی نمی توانیم ورزشکاران را به تمام مراحل مسابقات اعزام کنیم.

عکس های شان را گرفتند و رفتند

از سال 90 تا 98 به عنوان بهترین مربی استان در رده های سنی نوجوانان، جوانان و بزرگسالان معرفی شدم و برای دو بار نیز عنوان بهترین مربی جنوب کشور را به دست آوردم. بیش از 25 ورزشکار من در رده های سنی خردسالان، نونهالان و نوجوانان به مقام قهرمانی کشور دست پیدا نموده اند. سال های بسیاری است که برای ورزشکاران مان مراسم تجلیل برگزار می کنیم و پنج بار نیز از مسئولان ورزش استان دعوت نموده ام که حضور پیدا نمایند ولی تا به امروز یک بار هم پای شان را به باشگاهی که از سازنده ترین باشگاه های تکواندو خوزستان است، نگذاشته اند. البته وقتی در حادثه تروریستی 31 شهریورماه اهواز یکی از تکواندوکاران نیز زخمی شد، تصمیم گرفتیم طی مراسمی از او تجلیل کنیم که این بار، مسئولان اداره کل ورزش استان با دوربین های شان آمدند و عکس گرفتند و رفتند. آیا آن ها دیگر از این ورزشکار خبری گرفتند؟ این مسئولان هیچ برنامه ای برای قهرمانان، مربیان و باشگاه داران خود ندارند. قهرمانان استان از باشگاه های شخصی چهره می شوند و باشگاه های دولتی هیچ نقشی ندارند اما بعد از باشگاه های شخصی حمایت نمی گردد.

در فکر مهاجرت هستم

چهار سال است که به دنبال وام هستم تا بتوانم مکانی برای احداث یک باشگاه بگیرم زیرا مکان فعلی باشگاه اجاره ای است و هر سال نیز صاحب ملک دستور به تخلیه باشگاه می دهد و من برای ادامه کار و راستا، مجبورم کرایه بیشتری به او بدهم. این ها دغدغه های منِ باشگاه دار و علاقه مند به کار است اما هیچ کسی از من حمایت ننموده است. من اکنون از کانادا، عمان و امارات پیشنهاد دارم و اگر به من فشار بیاورند، مهاجرت می کنم. کسی نیست درددل من را متوجه گردد. کارد به استخوانم رسیده است. الان که این ها را می گویم بغض دارم. من می خواهم کار فرهنگی انجام دهم ولی یاریم نمی نمایند. من تا به امروز بیش از 1800 شاگرد تربیت نموده ام اما مسئولان ورزش استان به من توجهی ندارند. از اداره کل ورزش خوزستان گله مند هستم زیرا می توانند موانع را از سر راه من بردارند اما این کار را انجام نمی دهند. پس از برطرف کرونا، اگر حمایتم نکردند، مهاجرت می کنم و به جایی می روم که آینده ورزش خودم و فرزندانم تامین گردد. بیش از 30 مربی ایرانی اکنون در عمان هستند و چرا باید سرمایه ها را از دست بدهیم؟ مقصر این مهم، وزارت ورزش و مدیران کل ورزش استان ها هستند که شرایط لازم را برای این مربیان فراهم نمی نمایند.