اسباب بازی هیجان انگیز آمریکایی ها برای بچه های لائوس: بمب! - وبلاگ ورزش و تندرستی

به گزارش وبلاگ ورزش و تندرستی، لائوس در سال های جنگ ویتنام تحت شدیدترین حملات هوایی ارتش آمریکا بود. 270 میلیون بمب بر سر کشوری کوچک رکورد آتش افروزی را جابه جا کرد. حدود یک سوم از این بمب ها عمل نکرده اند و هنوز قربانی می گیرند. درصد کشتار بچه ها همچنان رو به افزایش است.

به گزارش خبرنگار فرهنگی وبلاگ ورزش و تندرستی؛ مردم لائوس در سال های 1964 تا 1973 قربانی حملات گسترده نیروی هوایی ارتش آمریکا بوده اند. این حملات در خلال لشکرکشی ایالات متحده به ویتنام رخ داد. حالا سال ها از خاتمه بمباران های لائوس گذشته است اما ممکن است همین امروز هم یک شهروند لائوسی به واسطه برخورد با بمب های عمل نکرده آمریکایی جانش را از دست داده باشد.

سازمان های نظارتی اعلام کرده اند که حدود یک سوم از بمب های آمریکایی عمل نکرده است و جان شهروندان را تهدید می کند. باراک اوباما اولین رئیس جمهور آمریکا بود که چند ماه قبل به لائوس سفر کرد. مقامات این کشور امید داشتند تا اوباما منابع مالی بیشتری را برای پاک سازی بمب های باقی مانده و هدایت اولین پژوهش ملی لائوس در مورد مهمات منفجر نشده اختصاص دهد.

حالا پوکه موشک ها و راکت های آمریکایی بخشی از مبلمان شهری لائوس شده است. در همه جا می توان آثار خشونت بی سابقه علیه این ملت را دید.

یانیانگ بونکسنگ به خاطر می آورد که در کودکی اش، در زینگ کوآنگ (استان سرسبز و کوهستانی لائوس) در منطقه ای که به شدت توسط هواپیماهای نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا بمباران می شد، با بمب ها بازی می کرد.

مادر بزرگ یانیانگ به دلیل این بمباران ها از خارجی ها متنفر است؛ وقتی توریست ها را برای ملاقاتِ مادربزرگم می برم، عصبانی می شود و می گوید: چرا آنها را اینجا آورده ای؟ آنها همه چیز را نابود کرده اند.

اکنون، یانیانگ 28ساله است. او افسر پشتیبان گروه مشورتی مین ها (MAG) شده است و در کشف و نابودی مهمات منفجر نشده (UXO) فعالیت می کند.

بالاسوبرامانیام مورالی کننده مقیم برنامه توسعه سازمان ملل متحد در لائوس (UNDP) می گوید: تمرکز برنامه مهمات منفجر نشده در چند سال آینده، هدایت پژوهش جامع ملی درباره مهمات خوشه ای خواهد بود.

از سال 1964 تا 1973، هواپیماهای جنگی ایالات متحده آمریکا بیش از 270 میلیون مهمات خوشه ای به سوی لائوس پرتاب کردند که بر اساس آمار منتشر شده سازمان تنظیم مقررات ملی مهمات منفجر نشده (NRA) یک سوم آنها منفجر نشدند.

بمباران ها بخشی از عملیات سری سازمان سیا بودند که هدف آن نابودی جاده های تأمین ویتنام شمالی بود.

آنها همچنین ویرانه هایی را در لائوس باقی گذاشتند تا هواپیماهای ایالات متحده در مواقع عدم دسترسی به اهداف اصلی و میسر نبودن فرود به همراه مواد منفجره، از آنها به عنوان زباله دان مهمات خود استفاده کنند.

کِک آهن فروشی می کند. 5سال قبل درحال حفاری بود که به خاطر انفجار مهمات دست هایش از بین می رود

بمب های ایالات متحده همچنان مردم لائوس را می کشند. زینگ کوآنگ استان سرسبز و کوهستانی این کشور می تواند در صورت امنیت تپه های وسیعش، درآمد بیشتری را به واسطه جذب توریست کسب کند.

در آن سوی کشور، بیش از 20هزار نفر با بمب های جنگی آمریکا کشته و زخمی شدند که بسکمک از آنها نیز کودک بوده اند.

نام نیروی هوایی آمریکا روی برچسب اطلاعاتی بمب ها

سازمان میراث جنگ برای بیان تأثیرات بمب های پرتاب شده در خاک لائوس ایجاد شده است. طبق مدارک این سازمان برای ممانعت از تلفات بیشتر در 10 سال آینده باید سالانه 25 میلیون دلار هزینه شود.

ردیاب های فلزی، سکوت منطقه زینگ کوآنگ را در هم شکافتند. متخصصان دامنه تپه ها را برای کشف بمب های منفجر نشده جستجو کردند. آنها یک بمب خوشه ای BLU-26 به اندازه توپ تنیس پیدا کردند و آن را منهدم کردند. 106 بمب خوشه ای BLU-26 دیگر نیز در دو ماه گذشته کشف شده است.

دولت لائوس مدعی است که عملیات پاک سازی 4 سال طول می کشد اما فوتاسون نونتابوت معاون این گروه اکتشافی معتقد است که عملیات چهارساله اکتشاف غیرممکن است.

در سال 2008 تعداد تلفات 300 نفر بوده است که این آمار به 42 نفر در سال 2015 کاهش یافته است اما درصد بچه ها کشته و یا زخمی شده هنوز در حال افزایش است. کنجکاوی بچه ها بسیار حادثه آفرین بوده است. آنها با بمب ها بازی کرده و یا تلاش به باز کردن آنها می کنند و همین مسئله تلفات بچه ها را افزایش می دهد.

لائوس از همه طرف با خشکی محصور شده است. 80درصد از جمعیت این کشور کشاورزی می کنند و به این شغل متکی هستند؛ اما برخی از زمین ها برای کشاورزی بسیار خطرناکند.

سود 40ساله است. او در 10سالگی زمانی که به همراه پدر و مادرش در حال کشاورزی بود، بیلچه اش به بمبی عمل نکرده برخورد کرد. با این انفجار بینایی اش را از دست داد و معلول شد. تونگسی، مادر 75ساله سود همه چیز را به یاد دارد؛ صدای انفجار را شنیدم. پسرم به روی زمین افتاده بود. با کمک اهالی روستا او را به نزدیک ترین بیمارستان منتقل کردیم. آنها باید دستش را قطع می کردند. من فقط گریه می کردم.

پومی 59ساله است. او در دوران جنگ پسر جوانی بود. پومی یادش می آید که دهکده ناپیا روزانه 3 بار توسط نیروی هوایی ارتش آمریکا بمباران می شد. او از آمریکا می خواهد که مسئولیت اقداماتش را بپذیرد و می پرسد: تا خاتمه پاک سازی کامل منطقه از بمب، بچه ها ما در خطرند. مایلم بدانم آیا آن دسته از افرادی که کشور ما را آماج بمب های خود قرار دادند، احساس تأسف می کنند؟.